Συχνά ακούμε γονείς να επιπλήττουν τα παιδιά τους λέγοντας: «Το μυαλό σου το έχεις στο παιχνίδι, συγκεντρώσου, σοβαρέψου επιτέλους!»

Αλήθεια, αυτό είναι το ζητούμενο για τα παιδιά μας;

Να συγκεντρωθούν και να σοβαρευτούν;

Μήπως θα έπρεπε να είναι ακριβώς το αντίθετο;

Το παιδί μέσα από το παιχνίδι μαθαίνει: να εκφράζεται, να ανακαλύπτει, να συνεργάζεται, να ανταγωνίζεται, να εισπράττει, να προσφέρει, να διασκεδάζει, να οργανώνει και να οργανώνεται, να ταυτίζεται με ρόλους, πρόσωπα και πράγματα.

Διαμορφώνει δηλαδή την προσωπικότητά του.

Με άλλα λόγια, μαθαίνει να ζει.

Άλλωστε αυτή είναι και η έννοια της λέξης «παίζω»:

Παίζω = παις (παιδί)  + ζω – άρα: Παιχνίδι = Ζωή

Πώς μπορεί λοιπόν κανείς να στερήσει τη ζωή από το παιδί; Το παιχνίδι για το παιδί είναι τόσο σημαντικό όσο και η τροφή.

Η δραστηριότητα αυτή αρχίζει σχεδόν από τη στιγμή που θα γεννηθεί το παιδί, εξελίσσεται, αλλάζει μορφές και κορυφώνεται στην ηλικία που θα συναντηθεί με άλλα παιδιά.

Στις μέρες μας το παιχνίδι είναι εξαιρετικά περιορισμένο στα παιδιά της σχολικής ηλικίας.

Η έλλειψη χώρου οδηγεί στην ολοκληρωτική στέρηση του ομαδικού παιχνιδιού και η έλλειψη χρόνου στην απουσία ακόμη και του μοναχικού παιχνιδιού.

Θα είναι αξιοσημείωτες οι παρατηρήσεις που θα γίνουν στις μελλοντικές γενιές, ειδικά των παιδιών που μεγαλώνουν σε πόλεις, για την ισορροπία και την εξέλιξή τους ως προσωπικότητες.

Μεγαλώνουμε αυριανούς ενήλικες με εξαιρετική στέρηση μιας από τις πρωταρχικές τους ανάγκες.

Θα ήταν ωφέλιμο να σκεφτούμε πώς και πότε μπορούμε να διορθώσουμε το λάθος μονοπάτι που η κοινωνία μας έχει πάρει.

Μας οδηγεί στη λεωφόρο της απομόνωσης, της μοναξιάς, της μοναχικότητας και του ανταγωνισμού.

Είναι αυτό που επιθυμούμε για τα παιδιά μας; Εξαιρετικές επιδόσεις στα μαθήματα, στον αθλητισμό, στις γλώσσες και στέρηση της πρωταρχικής τους ανάγκης;

Γονείς, επιτρέψτε στα παιδιά να χαλαρώσουν, να έχουν ελεύθερο χρόνο, να βρεθούν με φίλους και συμμαθητές, να εκφραστούν μέσα από το παιχνίδι έστω δύο-δύο μέσα σε ένα διαμέρισμα.

Ας ενοχληθεί ο «από κάτω», ο «από πάνω» και ο «από δίπλα».

Μην γεμίζετε το πρόγραμμά τους με όλων των ειδών τις δραστηριότητες με στόχο την πολλαπλή τους επιμόρφωση.

Μόρφωση είναι η πνευματική και ηθική καλλιέργεια, δεν είναι η συλλογή γνώσεων.

Ένα παιδί μορφώνεται πολύ περισσότερο επικοινωνώντας με διάφορους τρόπους με το περιβάλλον του παρά με την απόδοσή του στο σχολείο. Και το παιχνίδι είναι η επικοινωνία.